سفید چاله یک منطقه فرضی در فضازمان است که هیچ چیز نمی‌تواند از خارج وارد آن شود، اگرچه مواد و نور می‌توانند از درون آن فرار کنند. اساسا سفید چاله برعکس یک سیاه چاله است که ماده و نور می‌تواند وارد آن شود، اما حتی نور نیز امکان گریز ندارد.

به این دلیل احتمالا فکر خواهید کرد که یک سال در مریخ کمتر از یک سال بر روی زمین خواهد بود، درسته؟ ولی اشتباه است! به دلیل اینکه مریخ آرام‌تر از زمین به دور خورشید می‌چرخد، در واقع هر سال مریخی ۶۸۷ روز است!

مشتری سیاره‌ای با بیشترین ماه در منظومه شمسی است و این سیاره همچنین بزرگترین ماه را در منظومه شمسی ما دارد. این ماه گانی مید (Ganymede) نامیده می‌شود و ۵، ۲۶۲ کیلومتر قطر دارد. این ماه از سیاره عطارد بزرگتر است و با یک تلسکوپ ساده قابل مشاهده است.

آژانس فضایی ناسا برای شنیدن آنچه که در فضا می گذرد، از شیوه ای به نام صوتی سازی داده ها به منظور دریافت سیگنال از امواج رادیویی، امواج پلاسما و میدان های مغناطیسی استفاده کرده و این سیگنال ها را تبدیل به قطعات صوتی می کند.

صداهای مختلفی در این قطعات صوتی شنیده می شود، از جیغ هایی شبیه به صدای آژیر آمبولانس گرفته تا بیپ هایی که گویی صدای سفینه ی آدم فضایی ها هستند.

بق توضیحات ناسا علت این مسأله آن است که ذرات بسیار کوچکی در غبار موجود در اتمسفر مریخ وجود دارد که نور آبی را در مقایسه با رنگ هایی مثل زرد، نارنجی و قرمز که طول موج بلندتری دارند، بهتر از خود عبور می دهند.

نرخ فرسایش سطح کره ی ماه، ۰/۰۴ اینچ (حدود یک میلیمتر) در هر یک میلیون سال است. بنابراین ردپای فضانوردانی که در سال ۱۹۶۹ از سفینه ی آپولو بر کره ی ماه قدم گذاشتند می تواند به مدت ۱۰ تا ۱۰۰ میلیون سال دیگر باقی بماند.

در فضا بدون لباس محافظ پس از تنها چند ثانیه دچار خفگی خواهید شد. چون هیچ فشاری در فضا وجود ندارد، هوای موجود در ریه ها منبسط می شود و به سرعت از میان بافت بدن از دست می رود. در این شرایط تنها ۱۵ ثانیه کافی است تا بدن تمام اکسیژن موجود در خون را مصرف کند.

حضور در فضا بدون لباس محافظ عواقب وحشتناک دیگری هم دارد: از دست دادن کنترل روده ها، جوشیدن خون، ترکیدن مویرگ ها و باد کردن بدن.